2010-05-06

නිලන්ත පියසිරි විසින් 23:42 පැයට
10

පොල් ලෙල්ලක්

කාර්‍යාලයෙන් එළියට බහිනකොටම අපේ ගෙදර උන්දෑ (හරි වචනේ සොඳුරිය) ඇමතුමක් දුන්නා.
"දුවනිට හෙට ළදරු පාසලට ගෙන යන්න පොල් ලෙල්ලක් ඕනේ" 

බොහොම අයට ඉතින් පොල් ලෙල්ලක් නම් සුළු දෙයක් කියලා හිතෙන්න පුළුවන්. ඒත් නාරාහේන්පිට නිළ නිවාස වල නොවැ අප ජිවත් වෙන්නේ. 

කොහෙන්ද දැන් පොල් ලෙල්ලක් හොයන්නේ....... පාරට බට වෙලේ පටන් මඟ දිගට දෙපැත්තයි, කුණු ගොඩවලුයි, හැම තැනමයි ඇස් දෙකෙන් පිරමිනුයි ආවේ. බොරැල්ලෙත් පොල් කඩ දෙක තුනකටම ගියා. නමුත් කොහේ වත් පොල් ලෙල්ලක් නම් හොයා ගන්න නැහැ. පොල් මුදලාලි කියනවා, දෙමටගොඩ හරියේ පොල් ලෙලි ගහන තැනක් තියෙනවා එතනට යන්න ලු. මදැයි, මේ කියන විදිහට කුරුණෑගල යන්න වෙන විදහක් තියෙන්නේ පොල් ලෙල්ලක් හොයන්න. මේ වැඩේ හරියන්නේ නැහැ, ගෙදර යන්නත් පරක්කු වෙනවා, වැඩේ අල්ලලා දානවා කියලා ගෙදර එන අතරතුරේ තැඹිලි කෝම්බයක් දැක්කා.

ගත්තා සොඳුරියට ඇමතුමක්, "පොල් ලෙල්ලක් නැහැ, තැඹිලි කෝම්බයක් තියෙනවා ගේන්නද?"

"ඔයාට පිස්සුද? තැඹිලි කෝම්බ හරි යන්නේ නැහැ"

මටත් දැන් හෙම්බත් වෙලා.  "එහෙනම් ඉතිං පොල් ලෙලි නැහැ, මම එනවා ගෙදර"

ගෙදර ඇවිත් බලනකොට අනේ අපේ හාමිනේ ලඟ පාත ගෙදරකින් හද්ද පරණ, කරකුට්ටන් වෙච්ච පොල් ලෙල්ලක් කොහොම හරි හොයා ගෙන, ටිකක් පිම්බිලා එන්න කියලා නාන කාමරයටත් දමලා. 

ඔන්න ඔහොමයි අපේ තත්වේ, අඩු තරමේ පොල් ලෙල්ලක් වත් හදිසියකට හොයා ගන්න මේ පැත්තේ නම් නැහැ. 

ඉතිං මෙච්චර අමාරුවෙන් හොයා ගත්ත පොල් ලෙල්ලට මොකද කළේ කියලා පහුවදා මං දුවනිගෙන් ඇහුවා.

"අප්පච්චි අපි ඒකේ ගම් ගාලා ගාලා කඩදාසියක් ඇලැව්වා"

අපොයි බර ගානක් දීලා ළදරු පාසලට බාර දුන්න chemifix ගම් බෝතල් වලින් කරන්නේ පොල් ලෙලි වල උලලා උලලා කොල අලවන එකද? කියලා මට හිතුනා.

මොනවා කරන්නද? පූර්ව ළමා විය සංවර්ධනේ නොවැ. අපි පොඩි කාළේ අපිට ඔය සංවර්ධනේ නොකළ නිසා නොවැ මෙහෙම ඉන්නේ... එහෙම නේද?

2010-05-03

නිලන්ත පියසිරි විසින් 14:39 පැයට
5

බසයේ ගමන

අම්මෝ අද නම් උදේ බසයේ ආවා නෙවේ, බසය උස්සන් ආවා වගේ. PT පාරක් යන්න නම් දැන් උපරිම සූදානම්, ඔක්කොම stretching කරලා ආවා වගේ තමයි. ඒ අස්සේ බස් පලුවා රු. 20/- අරගෙන මුණ දිහා බලලා ඉස්සරහට ගියා ඉතිරි නොදී. ඔය සෙනඟ ගොඩේ ඉස්සරහට යන්න පුළුවන් ඌට ම තමයි. දැන් කොහොමද, ඉතිරි ඉල්ලනේ. පස්සේ ඉල්ලන්න හිටියොත් ඉන්තේරුවෙන්ම අමතක වෙනවා. දැන් මොකද කරන්නේ කියලා හිතන කොටම එකෙක් මාවත් අරගෙනම බස් එකෙන් බහින්න උත්සහය. බොහොම අමාරුවෙන් පොල්ලේ එල්ලිලා හිටියා. හොඳ ගානට අත ඇදුනා. කොහොම හරි බහින හරියට එනකොට හැමෝම බැහැලා ඉවරයි. බස් පල්ලා මාව මතක නැහැ වගේ ලඟින් යනවා. 

"කෝ ඉතිරි" මං ඇහුවා.

"කීයද මහත්තය දුන්නේ?" කොන්දොස්තර තොත්ත බබා දැන් ඉපදුනා චගේ.

"රු. 100/- නේ දුන්නේ?" මාත් ඇඟට පතට නොදැනී කිව්වා.

"රු. 100/- කොහෙද මහත්තයා, රු. 20/- දුන්නේ?" කොහොමද උන්දෑ ගේ මතකය. ලඟින් යන්නේ නම් මෙලෝ දෙයක් මතක නැති අංඟ විකලයෙක් වගේ.

"මතක නම් ඇයි අහන්නේ?, මට මතකද කියලා බලන්නද? මෙන්න මෙහෙ ඉතිරි දෙනවා."

උදේ හවස මේ ව්‍යායාම ටික ඇති, දවල් බතේ තෙල් ටික පිච්චෙන්න. ඒකයි බසයේ ගමනේ හොඳේ.