නිලන්ත ගේ දින සටහන්

අප පන්සලට ලබා දෙන මාසික පේරු දානය යෙදී ඇත්තේ සෑම මසකම 27 වන දින හීලටය.  එදිනට බොහෝ විට අප දෙනු ලබනුයේ බත් සමඟ මාළු පිණි කිහිපයකි. මගේ සොදුරියත් එය බොහෝ උනන්දුවෙන් පිළියෙල කරන බැවින් පන්සලට කෙසේ වෙතත් ගෙදරත් එදින හොඳ රසට සප්පායම් විය හැකි දිනයක් ද වෙයි. (මෙය දුටුවහොත් වෙනදාට කෑම රස නැතිදැයි ඇය ඇසීමට ද ඉඩ ඇත. ඒ ගැන වෙනම ලියමි). ඒ කෙසේ වෙතුඳු මීට පෙර හීල් දානයක් දිනයක දී සෑම දාම බත් මාළු පිණි දෙන බැවින් අප එදිනට කිරිබත් සහ ලුණු මිරිස් දානයට දීමට කතිකා කර ගතිමු. එදින හීල් දානය ගෙන යන විට වෙනදාට වඩා පමා වී තිබූ අතර පාසලේ ඉගැන්වීමට යන හාමුදුරුවෝ සක්මනේ  යෙදෙමින් දානය පරක්කු බැවින් පාසැල් යාමට පරක්කු බවක් පෙනෙන මුහුණෙන් සිටින අයුරුද මම දුටිමි. හැකි ඉක්මනින් දාන ශලාවට ගොස් බුද්ධ පූජාව ද සකසා එය ගෙන බුදු මැදුරට පිට වෙනවාත් සමඟම, හාමුදුරුවෝ, මා ගෙනා දාන භාජන හැර ඒ මොනවා දැයි බලා, එය කිරිබත් යැයි දැන දානය නොගෙන ලහි ලහියේ පාසලට වඩින අයුරු මම දුටිමි. පොඩි හාමුදුරුවෝ බුද්ධ පූජාවට ගාථා කියවන වේලාවේ පටන් ම මගේ සිත කළකිරී තිබුණි. එය සොඳුරියට කී කල ඇයද මහන්සියෙන් තැනූ දානය හාමුදුරුවෝ නොගත්තැයි කළකිරීමෙන්, "ආයෙත් නම් කවදාවත් කිරිබත් නොදී, බත් ම දෙමු යැයි" කිවාය. දානය ට දෙන දෙය කුමක් වුව ද, එය පිළිගත යුතු නොවෙදැයි, මම මගේ සිත සමඟම කියවා ගතිමි. 

එතෙක් පටන් අපෙ සෑම දාන වාරයකදී ම බත් ම ලබා දුන්නෙමු. පසු ගිය දිනක දාන වාරයේ දී ද දානය රැගෙන යාමට මඳක් පමා විය. එදින ද පෙර දා මෙන්ම දානය ගෙනෙන තෙක් හාමුදුරුවෝ මිදුලේ සක්මනේ යෙදී සිටින අයුරු මම දුටුවෙමි. එදින බුදු පූජාව සැකසූ පසු, හාමුදුරුවෝ දාන භාජන වලින් ප්ලාස්ටික් පෙට්ටියකට දන් බෙදා ගන්නා අයුරු දුටු මම, "

ඇයි හාමුදුරුවනේ හීල්  දානේ පන්සලේ දීම වලදලා නොවේ ද යන්නේ?" ඇසුවෙමි. 

"නැහැ මහත්තයෝ මේ හීල් දානේ නොවේ, දහවල් දානය, ඉස්කෝලේ ගියහම දවල් දානයට ආපසු වඩින්න බැහැ නොවැ"

කොහොමද මගේ සිතු දෙයි වැරැද්ද, මිට පෙර දින කිරිබත් නොගත්තේ එය දහවල් දානයට ගත නොහැකි බැවිනි.