2008-10-03
අමතක නොවන පැටුම (පාඩම)
මා රැකියාවට එන සෑම දා ම පුරහල (town hall) හා ලිප්ටන් වට රවුම පසුකර පැමිණිය යුතුමය. අපේ අම්මා එහෙම තවමත් මෙම තැන හඳුන්වනුයේ ඇස් වාට්ටුව නමිනි. තවමත් අයෙක් එසේ කියනු බසයෙහි මා අසා ඇත. ඊටත් එපිට කල මේ පෙදෙස මහත් වූ කැලෑවක් බවත්, දවටගහ හන්දිය ලෙස මෙය හැදින්වූ බවත් අපේ අත්තා මා හා කියා ඇත. ඉන් නාමිකව ඉතිරිව ඇත්තේ දවටගහ පල්ලිය පමණකි. කලින් කලට ඉදිවන ගොඩනැගිලි මත තැන් හී නම් වෙනස් වන බවට උදාහරණයකි මෙතැන. තව අවුරුදු පන්සියයකින් මෙතැනට කියනු ඇත්තේ වෙනස් ම නමකි. දවටගහ පල්ලිය ගැනද අපූරු ජනප්‍රවාදයක් වන බැව් තිස්ස අබේසේකර වියතුන් විසින් රචිත ලිපියක මා කියැවූ බව මතක් වෙයි. ඒ ගැන පසුව කියන්නෙමි.
මා කීමට යන්නේ මීට අවුරුදු 26 කට පමණ පෙර වූ සිදුවීමකි. මපියා ගේ අදහස වූයේ සතියේ දින පහම පාසල් ගොස් වෙහෙස වන මා, දහම් පාසල් නොයා යුතු බවය. ඔහු ඒ තීරණය ගත්තේ අම්මා ගේ බලවත් අකමැත්ත පෙන්වද්දී වේ. එය තවත් ලමයෙකුට කෙතරම් නිවැරදි ද යැයි මම නොදනිමි. නමුදු නරක ලමයෙකු ලෙස හංවඩුවක් නම් කෙදිනකවත් මට නොවීය. එයද අමතර කතාවකි. මා කුඩා පාසල් දරුවෙකු කල, අප පාසල අසල වූ පන්සල හි දහම් පාසල සඳහා දහම් පාසල් කොඩි දිනයේ, කොඩි විකිණීමට අප සැවෝම යෙදවිනි.
කුඩා මා සිටියේ අප සැවොම "ලිප්ටන් වට රවුම" නමින් හදුන්වන තැනය. වේලාව උදයේ දහයට පමණ වන්නට ඇත. මා කැටය සහ කොඩිය දිගු කළ වහාම බොහෝ දෙනා කැටය තුලට කාසියක් දමා කොඩියක් ගෙන යති. වදනකුදු හෝ නොදොඩති, සිනහවක් දෙන්නෝ ද කලාතුරකිනි. ඈත පටන් ම වත පුරවාගෙන මදෙසට පැමිණි, පසන් පෙනුමැති මහතෙකු මා ඉදිරිපිට නැවතුණි.
"දහම් පාසල් කොඩි දිනේ නේද පුතා, බොහොම හොඳයි පුතා කරන සේවය" ඔහු මා පසැසීය.
"පුතා දන්නවද මේ පිළිරුව කවුරුන් ගේ ද කියලා?" ඔහු වට රවුම මැද ඇති රුව පෙන්වා ඇසීය.
මම එය නොදැන සිටියෙමි. අද පවා මෙම වටරවුම පසු කරන කී දෙනෙකු මෙම පිළිරුවෙන් නිරූපිත අය කවුරුන් දැයි දනීද? එදෙස බලාගෙන යන කී දෙනෙකු මෙය කාගේ පිළිරුව දැයි සිතත් ද?
"මෙතුමා ගේ නම හෙන්රි චා(ර්)ල්ස් ද සොයිසා, මේ උත්තමයා තමයි, ඇස් රෝහල, සොයිසා කාන්තා රෝහල මෙන්ම වෙද කටුගෙය සෑදු දානපතියා. මේ පසු පසින් දකින්නට ලැබෙන රෝහල් සියල්ල දැයට දන් දුන්නේ මෙතුමා." ඔහු ඈත පෙදෙස් අතින් සන් කරමින් පැවසුවේය.
"දන් දීම මහත් පිනක්, ඉඩක් ලැබුනු තැන දන් දෙන්න, මා උදේ කෑම දෙකක් ගෙදරින් ගෙන එනවා. මේ බලන්න" ඔහු මට කෑම මුල් දෙකක් දැක්වීය.
"ඉන් එකක් හැමදාම අයෙකුට දන් දෙනවා. ඔන්න බලන්න..... අස්සලාම් අලෙයික්කුම්......" ඔහු මඟ අයිනේ හිඳගෙන සිටි හිඟන්නෙකු විය හැකි මුස්ලිම් අයෙකුට ආසිරි පැතීය.
"මලික්කුම් සලාම් .... මහත්තයා" පිලි-ආසිරි ලැබුණි.
පසන්න සිනහවක් සමඟම එතුමා කෑම මුල හිඟන්නාට පිරිනැමීය. පසුව මා හිස අත ගා කාසියක් කැටයට දමා කොඩියක් ගෙන ඈතට නොපෙනී ගියේය.
මා විවාපත් වූ පසු මෙලෙස බත් මුලක් සෑම දා උදයේ අසරණයෙකුට දීම ටික කලක් කළෙමි. නමුත් පසුව වෙනත් හේතුවක් මත එය නවතා දැමීමට මා හට සිදු විය.
ඔහු එදින මගේ දෑස් මානයෙන් නොපෙනී ගිය මුත්, දානපති සොයිසා පිළිරුව පසු කරන වාරයක් පාසා එතුමා මා ඉදිරියෙහි මැවී පෙනෙයි. මිනිසාට මිහිකත කෙතරම් සතුටු දායක තැනක් කළ හැකිද?
මා කීමට යන්නේ මීට අවුරුදු 26 කට පමණ පෙර වූ සිදුවීමකි. මපියා ගේ අදහස වූයේ සතියේ දින පහම පාසල් ගොස් වෙහෙස වන මා, දහම් පාසල් නොයා යුතු බවය. ඔහු ඒ තීරණය ගත්තේ අම්මා ගේ බලවත් අකමැත්ත පෙන්වද්දී වේ. එය තවත් ලමයෙකුට කෙතරම් නිවැරදි ද යැයි මම නොදනිමි. නමුදු නරක ලමයෙකු ලෙස හංවඩුවක් නම් කෙදිනකවත් මට නොවීය. එයද අමතර කතාවකි. මා කුඩා පාසල් දරුවෙකු කල, අප පාසල අසල වූ පන්සල හි දහම් පාසල සඳහා දහම් පාසල් කොඩි දිනයේ, කොඩි විකිණීමට අප සැවෝම යෙදවිනි.
කුඩා මා සිටියේ අප සැවොම "ලිප්ටන් වට රවුම" නමින් හදුන්වන තැනය. වේලාව උදයේ දහයට පමණ වන්නට ඇත. මා කැටය සහ කොඩිය දිගු කළ වහාම බොහෝ දෙනා කැටය තුලට කාසියක් දමා කොඩියක් ගෙන යති. වදනකුදු හෝ නොදොඩති, සිනහවක් දෙන්නෝ ද කලාතුරකිනි. ඈත පටන් ම වත පුරවාගෙන මදෙසට පැමිණි, පසන් පෙනුමැති මහතෙකු මා ඉදිරිපිට නැවතුණි.
"දහම් පාසල් කොඩි දිනේ නේද පුතා, බොහොම හොඳයි පුතා කරන සේවය" ඔහු මා පසැසීය.
"පුතා දන්නවද මේ පිළිරුව කවුරුන් ගේ ද කියලා?" ඔහු වට රවුම මැද ඇති රුව පෙන්වා ඇසීය.
මම එය නොදැන සිටියෙමි. අද පවා මෙම වටරවුම පසු කරන කී දෙනෙකු මෙම පිළිරුවෙන් නිරූපිත අය කවුරුන් දැයි දනීද? එදෙස බලාගෙන යන කී දෙනෙකු මෙය කාගේ පිළිරුව දැයි සිතත් ද?
"මෙතුමා ගේ නම හෙන්රි චා(ර්)ල්ස් ද සොයිසා, මේ උත්තමයා තමයි, ඇස් රෝහල, සොයිසා කාන්තා රෝහල මෙන්ම වෙද කටුගෙය සෑදු දානපතියා. මේ පසු පසින් දකින්නට ලැබෙන රෝහල් සියල්ල දැයට දන් දුන්නේ මෙතුමා." ඔහු ඈත පෙදෙස් අතින් සන් කරමින් පැවසුවේය.
"දන් දීම මහත් පිනක්, ඉඩක් ලැබුනු තැන දන් දෙන්න, මා උදේ කෑම දෙකක් ගෙදරින් ගෙන එනවා. මේ බලන්න" ඔහු මට කෑම මුල් දෙකක් දැක්වීය.
"ඉන් එකක් හැමදාම අයෙකුට දන් දෙනවා. ඔන්න බලන්න..... අස්සලාම් අලෙයික්කුම්......" ඔහු මඟ අයිනේ හිඳගෙන සිටි හිඟන්නෙකු විය හැකි මුස්ලිම් අයෙකුට ආසිරි පැතීය.
"මලික්කුම් සලාම් .... මහත්තයා" පිලි-ආසිරි ලැබුණි.
පසන්න සිනහවක් සමඟම එතුමා කෑම මුල හිඟන්නාට පිරිනැමීය. පසුව මා හිස අත ගා කාසියක් කැටයට දමා කොඩියක් ගෙන ඈතට නොපෙනී ගියේය.
මා විවාපත් වූ පසු මෙලෙස බත් මුලක් සෑම දා උදයේ අසරණයෙකුට දීම ටික කලක් කළෙමි. නමුත් පසුව වෙනත් හේතුවක් මත එය නවතා දැමීමට මා හට සිදු විය.
ඔහු එදින මගේ දෑස් මානයෙන් නොපෙනී ගිය මුත්, දානපති සොයිසා පිළිරුව පසු කරන වාරයක් පාසා එතුමා මා ඉදිරියෙහි මැවී පෙනෙයි. මිනිසාට මිහිකත කෙතරම් සතුටු දායක තැනක් කළ හැකිද?
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
1 අදහස් දැක්වීම්:
හරීම අගේ ඇති පාඩමක්‌.. seriously its so touchy... අනේ මෙහෙම මහත්වරු දැනුත් ඉන්නව නම්..
Post a Comment