නිලන්ත ගේ දින සටහන්

මේ බොදුයි කියන එවුන් මදුරුවොත් මරණවා නොවැ. ඒ අස්සේ මස් කනවා, ඒ නිසා හක්කේ බුදු රැස් බොක්කේ දඩ මස් නොවැ. බෞද්ධයෝ නම් උන් ඒ නමට හරියන විදිහට ඉන්න ඕනෑ. උන් ගේ එකම අරමුණ නිවන විය යුතුයි. වෙන මොනවද ඉතිං. රාජ්‍ය පාලනය ගැන මොන කතාද? හරිනම් ඉතිං බෞද්ධයෙකුට පෙරහැරකවත් යන්න බැහැ. පෙරහැරේ ගිහින් නිවන් දකින්න පුළුවන්ද? බැහැනේ? අනිත් එක මේ බොදුයි කියන කවුරුත් ගිහි වෙලා නම් නිවන් දකින්න හිතන්න එපා. ඉන්තේරුවෙන්ම භික්‍ෂු සාසනයට ඇතුළු වෙන්නම ඕනේ. අනිත් එක සිංහල කමයි, බොදු කමයි නම් කවදාවත් එකට යන දෙයක් නොවේ. ජාතියට ආදරය කරන්න කියන්න බැහැනේ ආදරය කියන බැදීමෙන් වෙන් නොවී. කරුණා කරලා බොදු නම් සිංහල ජාතිය අත හරින්න. ඒකට කෙළවෙච්ච දෙන්, කොහොම හරි නිවන් මඟට පිවිසෙන්න ඕනේ. අනිත් එක පුදුම කිසි ආගමක නැහැ නෙවැ මේ තරම් දුස්සීල පූජක වරු මොන දහමක වත් නැහැ නොවැ. ඒ නිසාම මා හිතන්නේ බොදු කමත් අත හරින්න ඕනෑ. අනේ අපොයි!

මේවට ඉතිං බැණලා ඉවරයක් කරන්න බැහැ.

නින්දට පෙර දුවනි හට පොතක් කීයවීම දැන් පුරුද්දක් වී ඇත. "අප්පච්චී, පොතක් කියන්න කෝ" ඇය ඇවිටිලි කරන්නීය. පසු ගිය දිනක කියවන ලද්දේ පූස් පැංචෙකු ගැන පොතකි. ඊයේ කියවන ලද්දේ ලේන් පැංචෙකු ගැන පොතකි. කතන්නදරයේ ඇරඹුමේ ලේන් පැංචෙකු, ලේන් අම්මෙකු සහ ලේන් තාත්තෙකු ගැන කියැවුනි. මදක් කල්පනාවේ නිග්මව සිටි ඈ "එතකොට අප්පච්චී කොහෙද ලේන් පැංචා ගේ නංගි?" යැයි විමසුවාය.
පසුව මා විසින් ඈ උදෙසා ගෙනා බොහෝ ළමා පොත් පිරික්සන ලදි. ඒ කිසිවෙක් හි සහෝදර/සහෝදරියක් ගැන නොකියැවිනි. ළමා කතා වල පවා මේ කුඩාවුන් ව තනි කොට තිබෙන බවක් මට සිතුනි. බෙදා හදා ගැනීම, අනුන් ගැන සිතීම, අනෙකා ගැන අනුකම්පාව, අනෙකා ගේ මතය ගැන කුඩා කාලයේ ම හැඟීමක් ලැබෙනුයේ සහෝදර සහෝදරියන් ගෙනි. කුඩා දරුවෙකුට සහෝදර සහෝදරියක් දිය නොහැකි නම් අඩුම තරමින් කතන්දර පොතකවත් එය සදහන් වේ නම් අපූරු යැයි මම සිතමි.